ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:
ΕΜΕΙΝΕ ΠΑΡΑΛΥΤΗ, ΕΧΑΣΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΖΕΙ ΣΕ ΙΔΡΥΜΑ ΓΙΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ
Η Οξάνα Λιούμποτσκινα είναι η μοναδική νεαρή ασθενής σε ίδρυμα για ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες στο χωριό Κασίρσκοε. Σήμερα είναι 29 ετών. Στα 22 της, η κοπέλα αποφάσισε να μείνει σε ίδρυμα, για να μην επιβαρύνει τη μητέρα της.
Θυμάται με κάθε λεπτομέρεια το ατύχημα που άλλαξε για πάντα τη ζωή της και την ανάγκασε να μάθει να ζει με ένα «νέο» σώμα. Το αυτοκίνητο που αναποδογύρισε τρεις φορές και καρφώθηκε σε μια κολόνα. Έναν άνδρα, ο οποίος έδεσε το χέρι της με τη ζώνη του.
Οξάνα Λιούμποτσκινα © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
Τα τελευταία οκτώ χρόνια, η Οξάνα είναι παράλυτη, δεν έχει ουροδόχο κύστη και αριστερό πόδι. «Ρωτάτε πώς και δεν έχασα την ελπίδα; Δέχομαι τη ζωή έτσι όπως είναι. Δεν τα παρατάω όμως. Προσπαθώ. Πιστεύω ότι θα μπορέσω να περπατήσω ξανά, έστω και με πατερίτσες».
«Από το χτύπημα έφυγαν οι ρόδες του αυτοκινήτου»
Η Οξάνα με βιντεοκλήση δείχνει το δωμάτιό της, με τους ανοιχτόχρωμους τοίχους και τα μεγάλα παράθυρα. Στο κομοδίνο υπάρχει μια φωτογραφία από την «προηγούμενη» ζωή της, όταν είχε μόλις τελειώσει το σχολείο. Δίπλα της, υπάρχει ένα βιβλίο για τοιχογραφίες και ένα νεσεσέρ με καλλυντικά.
«Μου αρέσει πού και πού να βάφομαι. Δεν βγαίνει πάντα καλό, επειδή τα χέρια μου δεν λειτουργούν σωστά. Οι νοσοκόμες με βοηθούν. Επίσης, δεν τα κατάφερνα καθόλου με το χτένισμα των μαλλιών μου. Ευτυχώς τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα, επειδή πρόσφατα, όταν ήμουν στην εντατική, μου τα έκοψαν. Πριν είχα μακριές πλεξούδες», είπε.
«Μου αρέσει πού και πού να βάφομαι. Δεν βγαίνει πάντα καλό, επειδή τα χέρια μου δεν λειτουργούν σωστά. Οι νοσοκόμες με βοηθούν. Επίσης, δεν τα κατάφερνα καθόλου με το χτένισμα των μαλλιών μου. Ευτυχώς τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα, επειδή πρόσφατα, όταν ήμουν στην εντατική, μου τα έκοψαν. Πριν είχα μακριές πλεξούδες», είπε.
Αποφοίτηση. Η Οξάνα στέκεται δεξιά από την δασκάλα © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
Η ζωή της μοιάζει με σειρά γεμάτη δράση που δυστυχώς, προς το παρόν, δεν προβλέπεται να έχει ευχάριστο τέλος. Όταν η Οξάνα ήταν 18 ετών έμαθε, ότι την υιοθέτησαν. Το παραδέχτηκαν οι γονείς της, το επιβεβαίωσε και η ίδια.
«Όταν ήμασταν παιδιά, οι φίλες μου μού έλεγαν ότι ήμουν υιοθετημένη. Προφανώς, το άκουσαν από κάποιον. Δεν τους έδινα σημασία. Πάντα θεωρούσα ότι έμοιαζα με τον μπαμπά μου. Είχαμε μαύρα μαλλιά και σκούρο δέρμα. Ήταν μηχανικός στο χωριό και συχνά με έπαιρνε μαζί του στα χωράφια. Ανεβαίναμε σε τρακτέρ. Ήξερα πού βρισκόταν ο κινητήρας και το καρμπιρατέρ σε διάφορα αγροτικά μηχανήματα», ανέφερε.
«Όταν ήμασταν παιδιά, οι φίλες μου μού έλεγαν ότι ήμουν υιοθετημένη. Προφανώς, το άκουσαν από κάποιον. Δεν τους έδινα σημασία. Πάντα θεωρούσα ότι έμοιαζα με τον μπαμπά μου. Είχαμε μαύρα μαλλιά και σκούρο δέρμα. Ήταν μηχανικός στο χωριό και συχνά με έπαιρνε μαζί του στα χωράφια. Ανεβαίναμε σε τρακτέρ. Ήξερα πού βρισκόταν ο κινητήρας και το καρμπιρατέρ σε διάφορα αγροτικά μηχανήματα», ανέφερε.
Η Οξάνα (δεξιά) με τις φίλες της πριν από το ατύχημα © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
Ο πατέρας της τη βοήθησε να διαλέξει τι θα σπουδάσει. Σπούδασε μηχανικός. Όταν έμαθε ότι είναι υιοθετημένη, δεν άλλαξε τη ζωή της.
«Καταλαβαίνω ότι οι πραγματικοί μου γονείς δεν είναι οι βιολογικοί, αλλά αυτοί που με μεγάλωσαν. Η μαμά και ο μπαμπάς μου μού έδωσαν τα πάντα και είμαι πολύ ευγνώμων. Δεν προσπάθησα να βρω τους βιολογικούς μου γονείς. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να σκαλίζω το παρελθόν».
Η Οξάνα με τον πατέρα της © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
Η τραγωδία συνέβη το 2011. Η Οξάνα ήταν στο τέταρτο έτος των σπουδών της και εργαζόταν σε ένα κατάστημα. Η ζωή της τότε ήταν μια ρουτίνα – σπίτι, σπουδές, δουλειά, φίλοι –, αλλά της άρεσε. Αργότερα, στην εντατική, είχε πολύ χρόνο να σκεφτεί πώς σε μια μέρα, μέσα σε ένα λεπτό, μπόρεσαν να διαλυθούν τα πάντα. «Ήταν αρκετά περίεργο. Μια μέρα πριν ονειρευόμουν καριέρα, οικογένεια και ξαφνικά η μόνη μου επιθυμία έγινε να μπορέσω να κουνήσω το μικρό δάχτυλο στο πόδι μου».
Εκείνο το βράδυ, η Οξάνα δεν ήθελε να πάει πουθενά. Βγήκε έξω απλά για να μιλήσει με κάποιους γνωστούς. Κάποιος, όμως, της είπε ότι ο φίλος της ήταν σε ένα κλαμπ. Τότε, ζήτησε από έναν γνωστό να την πάρει μαζί του, επειδή ήθελε να δει τον φίλο της. Στη διαδρομή άρχισε να βρέχει. Ο δρόμος ήταν ολισθηρός, αλλά για κάποιο λόγο ο οδηγός αποφάσισε να προσπεράσει το αυτοκίνητο που προπορευόταν. Έχουν περάσει εννέα χρόνια, αλλά η Οξάνα θυμάται πολύ καθαρά τι συνέβη.
«Ο οδηγός έχασε τον έλεγχο, το αυτοκίνητο αναποδογύρισε αρκετές φορές και χτύπησε σ' ένα φανάρι. Σε ένα σπίτι, δίπλα στον δρόμο, είχαν κάποια γιορτή. Όλες οι ρόδες έφυγαν από το αυτοκίνητο: προφανώς, δεν ήταν καλά συναρμολογημένες. Ο κόσμος έτρεξε να δει τι έγινε. Θυμάμαι πως ένας άντρας τράβηξε τη ζώνη από το παντελόνι του και έδεσε το χέρι μου. Ήταν κομμένο έως το κόκκαλο από τα θραύσματα του παρμπρίζ. Ο οδηγός του αυτοκινήτου, που προσπαθούσαμε να προσπεράσουμε, με έβγαλε από το αμάξι. Δεν ένιωθα πια κανένα πόνο. Απλώς επαναλάμβανα: "Δεν μπορώ να αναπνεύσω, θα λιποθυμήσω". Οι άνθρωποι γύρω μου προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν και έλεγαν ότι είναι από το σοκ. Έκαναν τα πάντα, ώστε να μην χάσω τις αισθήσεις μου».
Εκείνο το βράδυ, η Οξάνα δεν ήθελε να πάει πουθενά. Βγήκε έξω απλά για να μιλήσει με κάποιους γνωστούς. Κάποιος, όμως, της είπε ότι ο φίλος της ήταν σε ένα κλαμπ. Τότε, ζήτησε από έναν γνωστό να την πάρει μαζί του, επειδή ήθελε να δει τον φίλο της. Στη διαδρομή άρχισε να βρέχει. Ο δρόμος ήταν ολισθηρός, αλλά για κάποιο λόγο ο οδηγός αποφάσισε να προσπεράσει το αυτοκίνητο που προπορευόταν. Έχουν περάσει εννέα χρόνια, αλλά η Οξάνα θυμάται πολύ καθαρά τι συνέβη.
«Ο οδηγός έχασε τον έλεγχο, το αυτοκίνητο αναποδογύρισε αρκετές φορές και χτύπησε σ' ένα φανάρι. Σε ένα σπίτι, δίπλα στον δρόμο, είχαν κάποια γιορτή. Όλες οι ρόδες έφυγαν από το αυτοκίνητο: προφανώς, δεν ήταν καλά συναρμολογημένες. Ο κόσμος έτρεξε να δει τι έγινε. Θυμάμαι πως ένας άντρας τράβηξε τη ζώνη από το παντελόνι του και έδεσε το χέρι μου. Ήταν κομμένο έως το κόκκαλο από τα θραύσματα του παρμπρίζ. Ο οδηγός του αυτοκινήτου, που προσπαθούσαμε να προσπεράσουμε, με έβγαλε από το αμάξι. Δεν ένιωθα πια κανένα πόνο. Απλώς επαναλάμβανα: "Δεν μπορώ να αναπνεύσω, θα λιποθυμήσω". Οι άνθρωποι γύρω μου προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν και έλεγαν ότι είναι από το σοκ. Έκαναν τα πάντα, ώστε να μην χάσω τις αισθήσεις μου».
Περίμεναν το ασθενοφόρο περίπου 40 λεπτά. Όλο αυτό το διάστημα, ο οδηγός του αυτοκινήτου που επέβαιναν μαζί δεν προσπάθησε καν να τη βοηθήσει. «Δεν είχε πολλά τραύματα. Μόνο το πόδι του χτύπησε πολύ. Το ασθενοφόρο το κάλεσαν οι ιδιοκτήτες του διπλανού σπιτιού».
Στο κοντινό νοσοκομείο τής έκαναν ράμματα στο χέρι και στη συνέχεια τη μετέφεραν σ' ένα άλλο με ειδίκευση στους τραυματισμούς πλάτης. Πέρασε πολύ καιρό στα νοσοκομεία, μια στην εντατική, μια σε θάλαμο. Σε δύο αυχενικούς σπονδύλους τοποθετήθηκαν πλάκες τιτανίου, καθώς ένας εκ των δύο ήταν κυριολεκτικά διαλυμένος από το χτύπημα.
Στο κοντινό νοσοκομείο τής έκαναν ράμματα στο χέρι και στη συνέχεια τη μετέφεραν σ' ένα άλλο με ειδίκευση στους τραυματισμούς πλάτης. Πέρασε πολύ καιρό στα νοσοκομεία, μια στην εντατική, μια σε θάλαμο. Σε δύο αυχενικούς σπονδύλους τοποθετήθηκαν πλάκες τιτανίου, καθώς ένας εκ των δύο ήταν κυριολεκτικά διαλυμένος από το χτύπημα.
«Τότε ακόμη δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια μου. Κατάφερνα μόνο να μιλάω και να κοιτάζω γύρω μου. Θυμάμαι ότι δίπλα μου στη μονάδα εντατικής θεραπείας ήταν ένας άντρας, τραυματολόγος. Είχε και αυτός ατύχημα την ίδια μέρα μ' εμένα. Μιλήσαμε λίγο. Αργότερα η μητέρα του με βοήθησε στην αποκατάσταση, κάνοντας ασκήσεις μαζί μου».
Για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά το ατύχημα, η Οξάνα ήταν ακινητοποιημένη. © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
Δεν άφηναν τη θετή μητέρα της Οξάνα να μπαίνει στην εντατική, επειδή αμέσως άρχιζε να κλαίει.
- Και ο οδηγός; Σε επισκέφτηκε στο νοσοκομείο;
- Πέρασε μια φορά μόνο, τις πρώτες μέρες, αλλά δεν του επέτρεψα να με δει, μάλλον λόγω του άγχους. Στη συνέχεια, προσφέρθηκε να μου δώσει χρήματα, για να αποφύγουμε τα δικαστήρια. Η δίκη όμως έγινε. Ο οδηγός κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση, ενώ έπρεπε να πληρώσει και κάποιο ποσό ως αποζημίωση.
«Φυσικά, δεν έχω λάβει τίποτα ακόμη, επειδή δεν έχει καθόλου περιουσία. Δεν υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία δηλωμένα στο δικό του όνομα», ανέφερε η Οξάνα.
- Και ο φίλος σου, τον οποίον ήθελες να βρεις εκείνο το βράδυ στο κλαμπ; Πώς συμπεριφέρθηκε;
- Τον πρώτο καιρό, περίπου για ένα μήνα, με επισκεπτόταν. Ένιωθε ενοχές. Στη συνέχεια σταμάτησε. Δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτόν. Ο Θεός θα κρίνει. Τώρα είναι παντρεμένος, έχει οικογένεια.
- Και ο οδηγός; Σε επισκέφτηκε στο νοσοκομείο;
- Πέρασε μια φορά μόνο, τις πρώτες μέρες, αλλά δεν του επέτρεψα να με δει, μάλλον λόγω του άγχους. Στη συνέχεια, προσφέρθηκε να μου δώσει χρήματα, για να αποφύγουμε τα δικαστήρια. Η δίκη όμως έγινε. Ο οδηγός κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση, ενώ έπρεπε να πληρώσει και κάποιο ποσό ως αποζημίωση.
«Φυσικά, δεν έχω λάβει τίποτα ακόμη, επειδή δεν έχει καθόλου περιουσία. Δεν υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία δηλωμένα στο δικό του όνομα», ανέφερε η Οξάνα.
- Και ο φίλος σου, τον οποίον ήθελες να βρεις εκείνο το βράδυ στο κλαμπ; Πώς συμπεριφέρθηκε;
- Τον πρώτο καιρό, περίπου για ένα μήνα, με επισκεπτόταν. Ένιωθε ενοχές. Στη συνέχεια σταμάτησε. Δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτόν. Ο Θεός θα κρίνει. Τώρα είναι παντρεμένος, έχει οικογένεια.
«Κοιτούσα για ώρες το ταβάνι»
Έπειτα από έναν χρόνο στο νοσοκομείο, η Οξάνα επέστρεψε στο σπίτι της, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούσε ούτε πλευρό να γυρίσει στο κρεβάτι μόνη της. Επί ώρες η 22χρονη κοπέλα κοιτούσε το ταβάνι, χωρίς να μπορεί να ανοίξει ούτε την τηλεόραση ούτε τον υπολογιστή. «Ακόμη και τώρα μερικές φορές όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω κάθε ρωγμή του τοίχου ή του ταβανιού», σημείωσε.
Τον πρώτο καιρό, τη φρόντιζε η μητέρα της. Μετά όμως «κουράστηκε».
«Ήταν δύσκολο γι' αυτήν τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, καθώς έπρεπε να με γυρίζει κάθε τρεις ώρες, να με ταΐζει, να με πλένει. Έτσι, η μαμά μου σταμάτησε να με φροντίζει. Δεν υπήρχε κανείς άλλος να τη βοηθήσει. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει έναν χρόνο πριν το ατύχημα, από καρκίνο του εγκεφάλου. Ήμουν ξαπλωμένη με τις πάνες και σάπιζα. Τελικά επέστρεψα στο νοσοκομείο με σοβαρές πληγές μέχρι τα κόκαλα. Οι γιατροί προσπάθησαν να τις επουλώσουν. Στάθηκε αδύνατον. Οι πληγές έκλεισαν, αλλά συνέχιζαν να σαπίζουν από μέσα. Στο τέλος μου είπαν: "Ή θα σου ακρωτηριάσουμε το πόδι ή θα πεθάνεις από γάγγραινα". Δεν είχα άλλη επιλογή. Αναγκάστηκα να παλέψω. Για τη ζωή μου. Για τον εαυτό μου».
Τον πρώτο καιρό, τη φρόντιζε η μητέρα της. Μετά όμως «κουράστηκε».
«Ήταν δύσκολο γι' αυτήν τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, καθώς έπρεπε να με γυρίζει κάθε τρεις ώρες, να με ταΐζει, να με πλένει. Έτσι, η μαμά μου σταμάτησε να με φροντίζει. Δεν υπήρχε κανείς άλλος να τη βοηθήσει. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει έναν χρόνο πριν το ατύχημα, από καρκίνο του εγκεφάλου. Ήμουν ξαπλωμένη με τις πάνες και σάπιζα. Τελικά επέστρεψα στο νοσοκομείο με σοβαρές πληγές μέχρι τα κόκαλα. Οι γιατροί προσπάθησαν να τις επουλώσουν. Στάθηκε αδύνατον. Οι πληγές έκλεισαν, αλλά συνέχιζαν να σαπίζουν από μέσα. Στο τέλος μου είπαν: "Ή θα σου ακρωτηριάσουμε το πόδι ή θα πεθάνεις από γάγγραινα". Δεν είχα άλλη επιλογή. Αναγκάστηκα να παλέψω. Για τη ζωή μου. Για τον εαυτό μου».
Ακόμη και τώρα η Οξάνα δεν νιώθει τα πόδια της. Όταν όμως ξύπνησε μετά την εγχείρηση και είδε ότι δεν υπήρχε τίποτα κάτω από το γόνατό της, έβαλε τα κλάματα.
- Λένε ότι πολλοί άνθρωποι μετά τον ακρωτηριασμό, συνεχίζουν να φαντάζονται ότι τα άκρα που έχουν χάσει τους πονάνε.
- Ναι, αρκετές φορές ξυπνάω με την αίσθηση ότι το πόδι μου είναι στη θέση του. Μόνο μερικά λεπτά αργότερα καταλαβαίνω ότι είναι μόνο στη φαντασία μου.
Το πόδι της ακρωτηριάστηκε το 2014.
- Λένε ότι πολλοί άνθρωποι μετά τον ακρωτηριασμό, συνεχίζουν να φαντάζονται ότι τα άκρα που έχουν χάσει τους πονάνε.
- Ναι, αρκετές φορές ξυπνάω με την αίσθηση ότι το πόδι μου είναι στη θέση του. Μόνο μερικά λεπτά αργότερα καταλαβαίνω ότι είναι μόνο στη φαντασία μου.
Το πόδι της ακρωτηριάστηκε το 2014.
Με τα χρήματα που συγκέντρωσε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, η Οξάνα κατάφερε να αγοράσει ένα πρόσθετο μέλος, αλλά δεν το έχει χρησιμοποιήσει ακόμα. © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
Δύο χρόνια πριν την εγχείρηση, όταν ήταν στο νοσοκομείο, συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να γυρίσει στο σπίτι. «Στο νοσοκομείο γνώρισα δύο γιατρούς από το τμήμα της φυσιοθεραπείας. Με βοήθησαν παρά πολύ, με έπλεναν, με τάιζαν και με έντυναν σε περίπτωση που δεν προλάβαιναν οι νοσοκόμες. Όταν συνήλθα λίγο, ξεκίνησα να σκέφτομαι τι να κάνω στη συνέχεια. Έτσι μου πρότειναν να πάω στο ίδρυμα. Με βοήθησαν ακόμα και με τα απαραίτητα χαρτιά».
- Η μητέρα σας πώς αντέδρασε σε αυτό;
- Προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη, όμως η σχέση μας ήταν περίεργη. Ήταν καλή γυναίκα, αλλά είχε κουραστεί. Εκείνη την εποχή ήταν ήδη άρρωστη. Το 2016 η μαμά πέθανε από καρκίνο, όπως και ο μπαμπάς.
- Η μητέρα σας πώς αντέδρασε σε αυτό;
- Προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη, όμως η σχέση μας ήταν περίεργη. Ήταν καλή γυναίκα, αλλά είχε κουραστεί. Εκείνη την εποχή ήταν ήδη άρρωστη. Το 2016 η μαμά πέθανε από καρκίνο, όπως και ο μπαμπάς.
«Ονειρεύομαι ένα ορθοπεδικό βοήθημα»
Όταν η Οξάνα έφτασε στο ίδρυμα για ηλικιωμένους ασθενείς και άτομα με ειδικές ανάγκες, σκέφτηκε ότι εκεί θα πεθάνει. «Όλα ήταν καλά: καθαρά δωμάτια, ευγενικό προσωπικό. Εγώ όμως φοβόμουν. Μόνη μου, μακριά από όλους. Χωρίς κανένα σχέδιο για το μέλλον. Γύρω μου όλοι ήταν ηλικιωμένοι. Κοίταζα και σκεφτόμουν μήπως η ζωή μου είχε ήδη τελειώσει. Ευχαριστώ τους γιατρούς, τις νοσοκόμες και το προσωπικό που κατάλαβαν την κατάστασή μου και με βοήθησαν να προσαρμοστώ».
Ένας ασθενής του ιδρύματος για ηλικιωμένους © Sputnik/ Κωνσταντίν Τσαλάμποφ
Σήμερα έχει ένα ξεχωριστό, δικό της δωμάτιο. Αρχικά έμενε σε ένα δίκλινο, αλλά ζήτησε να μεταφερθεί. «Φοβόμουν τον θάνατο. Πολλές γιαγιάδες έφυγαν μπροστά στα μάτια μου. Τρόμαξα». Οι μέρες της ξεκινούν πάντα με τον ίδιο τρόπο: μια νοσοκόμα μπαίνει στο δωμάτιο με ένα δοχείο με νερό.
«Πλένω μόνη μου τα δόντια μου. Στη συνέχεια με πλένουν, με γυρίζουν. Αργότερα κάνω φυσιοθεραπεία με μια πολύ καλή γιατρό. Μόνο χάρη στο μασάζ και τις θεραπευτικές ασκήσεις μπόρεσα να καθίσω σε ηλεκτρικό αμαξίδιο. Τώρα έχω δυνατότητα να βγαίνω στην αυλή και ν' αναπνέω καθαρό αέρα».
Μέσα στο ίδρυμα η Οξάνα κυκλοφορεί με ηλεκτρικό αμαξίδιο © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
Η Οξάνα μπορεί, επίσης, να τρώει μόνη της. Όμως, με ντροπή αναφέρει ότι δεν μπορεί να το κάνει αρκετά προσεκτικά, επομένως οι νοσοκόμες προτιμούν να την ταΐζουν.
Μετά το μεσημεριανό έχει ελεύθερο χρόνο. Διαβάζει λογοτεχνία που σχετίζεται με τη θρησκεία και γράφει. «Έμαθα να γράφω, το στιλό όμως το κρατάω και με τα δύο χέρια. Όταν ξεκίνησα, μπορούσα να γράψω μόνο μεμονωμένες λέξεις, σήμερα μπορώ να γράφω προτάσεις και ολόκληρες παραγράφους».
Στόχος του κοριτσιού είναι να μπορέσει να ξαναπερπατήσει. «Θέλω να βρω τους γιατρούς που μου είπαν ότι δεν θα μπορέσω να περπατήσω και να τους πω ότι δεν είχαν δίκιο. Είναι λάθος να αποφασίζει κάποιος για κάποιον άλλον τι μπορεί και τι όχι. Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει αυτό».
Η Οξάνα πιστεύει ότι το ειδικό ορθοπεδικό βοήθημα που έχει σχεδιαστεί για την αποκατάσταση ασθενών με τραυματισμούς του νωτιαίου μυελού, θα τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της. Μοιάζει με εξωτερική επένδυση σκελετού: στηρίζει τον ασθενή σε όρθια στάση και τον βοηθά να κάνει τα πρώτα βήματα. Δυστυχώς, δεν συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα αποκατάστασης της Οξάνα. Η ίδια μόνη της δεν θα μπορέσει να το αγοράσει ποτέ, καθώς είναι αρκετά ακριβό.
Μετά το μεσημεριανό έχει ελεύθερο χρόνο. Διαβάζει λογοτεχνία που σχετίζεται με τη θρησκεία και γράφει. «Έμαθα να γράφω, το στιλό όμως το κρατάω και με τα δύο χέρια. Όταν ξεκίνησα, μπορούσα να γράψω μόνο μεμονωμένες λέξεις, σήμερα μπορώ να γράφω προτάσεις και ολόκληρες παραγράφους».
Στόχος του κοριτσιού είναι να μπορέσει να ξαναπερπατήσει. «Θέλω να βρω τους γιατρούς που μου είπαν ότι δεν θα μπορέσω να περπατήσω και να τους πω ότι δεν είχαν δίκιο. Είναι λάθος να αποφασίζει κάποιος για κάποιον άλλον τι μπορεί και τι όχι. Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει αυτό».
Η Οξάνα πιστεύει ότι το ειδικό ορθοπεδικό βοήθημα που έχει σχεδιαστεί για την αποκατάσταση ασθενών με τραυματισμούς του νωτιαίου μυελού, θα τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της. Μοιάζει με εξωτερική επένδυση σκελετού: στηρίζει τον ασθενή σε όρθια στάση και τον βοηθά να κάνει τα πρώτα βήματα. Δυστυχώς, δεν συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα αποκατάστασης της Οξάνα. Η ίδια μόνη της δεν θα μπορέσει να το αγοράσει ποτέ, καθώς είναι αρκετά ακριβό.
Το αγαπημένο παιχνίδι της Οξάνα © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
«Λαμβάνω ένα επίδομα αναπηρίας και με το μεγαλύτερο μέρος του πληρώνω τη διαμονή μου στο ίδρυμα. Το υπόλοιπο ποσό το ξοδεύω σε φάρμακα, αν και δεν είναι αρκετό, καθώς κάθε μήνα χρειάζομαι τρεις φορές περισσότερα χρήματα για φάρμακα. Με βοηθούν όμως καλοί άνθρωποι», είπε.
Οξάνα Λιούμποτσκινα © Από το προσωπικό αρχείο της Οξάνα Λιούμποτσκινα
Επιπλέον, λόγω τραυματισμού της σπονδυλικής στήλης, δεν έχει ουροδόχο κύστη και έχει καθετήρα. Και πρόσφατα διαγνώστηκε και γαστρίτιδα.
- Όταν θα μπορέσεις να περπατήσεις, πού θα πας πρώτα;
- Όταν θα μπορέσεις να περπατήσεις, πού θα πας πρώτα;
- Στην εκκλησία. Διαβάζω τώρα πολύ θρησκευτική λογοτεχνία και συνειδητοποίησα ότι για όλα πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό, ακόμη και για τις δοκιμασίες.
